Ellen to dziewczyna, która tuła się od jednego lekarza do drugiego po coraz to nowym leceniu z kilkoma kilogramami mniej. Można stwierdzić, że wygląda jak cień samej siebie. Jej rodzina składa się z: ojca, którego nigdy nie ma w domu, gadatliwej i szalonej macochy, matki, która mieszka ze swoją partnerką życiową, ów partnerki życiowej swojej matki (macocha nr 2?) oraz w miarę trzeźwo myślącej siostry - szalone? Dwudziestolatka zostaje skierowana do lekarza, który stosuje niekonwencjonalne metody leczenia. Dziewczyna zostaje osadzona w ośrodku z takimi samymi ludźmi jak ona - którzy przeżyli dokładnie to samo. Oni też mieli pokarm podawany rurką. Oni także na łóżku wyglądają jak pościel.
Produkcja pokazuje prawdę o anoreksji, której ludzie nie znają lub/i nie chcą poznać. Organizm człowieka gdy nie ma dostarczonej wystarczającej ilości cukrów zaczyna spalać tłuszcze, a gdy nie ma już tłuszczów bierze się za spalanie białek by człowiek przeżył. Jeśli chodzi o wspomniane białka to zbudowane są z nich takie części ciała jak np.: mięśnie, enzymy, hormony, ścięgna, skóra itd. Więc cały organizm zaczyna się sypać, dosłownie i w przenośni. Musicie również wiedzieć, iż gdy w naszym ciele zaczyna źle się dziać to zostaje ściągany wapń z kości, a je jest bardzo trudno naprawić.
Ellen ma w głowie przelicznik kalorii, potrafi bezbłędnie określić ile wartości energetycznej ma jej posiłek. Dziewczyna robi bardzo dużo brzuszków, do tego stopnia, że na jej kręgosłupie widnieją siniaki. Twierdzi, że ma wszystko pod kontrolą, ale nie miała póki nie zauważyła, jak wygląda. Tak jak wcześniej wspomniałam, cień człowieka.
Powodów anoreksji jest tyle, co osób zmagających się z nią. Może w nią popaść chłopak kochający balet, który w wieku 19 lat osiągnął szczyt; dziewczyna, która nie wyrosła ze świata dzieci i nadal uwielbia kucyki; lub kobieta w ciąży. Przyczyn jest cała masa!
Scenarzysta zauważa również, że choroba nie dotyka tylko osoby, która z nią walczy, ale również jej rodzinę. Jak wspomniała siostra głównej bohaterki: ,,Ja nie mam siostry. Patrzę na zdjęcia ze studniówki i myślę: ,,Wtedy Ellen była w szpitalu" albo ,,Wtedy zemdlała w autobusie".".
Anoreksja jest niezrozumiała dla otoczenia, ale również dla osób, które na nią chorują. Jak powiedziała Kelly: ,,Jestem zła. Nie rozumiem tego. Po prostu jedz."
Jeśli mam być szczera to zostałam przyciągnięta przez obsadę. W rolę Ellen wcieliła się dobrze znania Lily Collins (klik!, klik!, klik!). Moim zdaniem to najlepsza kreacja aktorska w jej twórczości. Mimo wszystko bardzo cyniczna, ale obrazująca istotę sprawy. Do gustu przypadł mi Alex Sharp w roli Luke'a. Pokazał chłopaka, którego wszyscy postrzegali jako geja, jednak on nim nie był, bardzo ciekawa i barwna postać. Uśmiechnęłam się pod nosem gdy w drugoplanowej roli zobaczyłam Leslie Bibb, ponieważ polubiłam ją w filmie pt.: ,,Zadbaj o siebie" i do tej pory nie natknęłam się na nią. Niezwykle utalentowana aktorka. Szczególną uwagę trzeba zwrócić na Keanu Reevesa - mężczyznę, który w ,,Aż do kości" wyglądał na 30 lat w rzeczywistości ma ich 53. Ogromne zaskoczenie, ale co za tym idzie równie duży talent. Widzimy go jako lekarza prowadzącego ośrodek, do którego trafiła Ellen. Wspomnę tutaj również o reżyserze oraz scenografie w jednej osobie, a mianowicie Marti Noxon - na moje oko będzie jeszcze o niej głośno.
Nie będę wam zdradzała zakończenie, ponieważ chciałabym, żeby ,,Aż do kości" trafił do szerokiego grona odbiorców ze względu na to, że ma dobry i przejrzysty przekaz. Zwłaszcza zależy mi, by obejrzały go osoby zmagające się z takimi problemami. Jeśli jesteście w stanie pomóc osobie chorej, to zróbcie to! Nie wahajcie się ani minuty, ponieważ możecie uratować komuś życie.
Pozdrawiam :).
Film obejrzysz na: https://www.cda.pl/video/1882412d6
Znajdziesz mnie na: https://www.facebook.com/seatingmovie/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz